"Open de deur voor iedereen die bij je wil werken."

Hoe vind je voldoende vakmensen? Ook de CoverWorks Group vroeg zich dat af. Wachten op afgestudeerde studenten werkte niet.

Het bedrijf heeft daarom de deur wagenwijd opengezet voor iedereen die graag bij hen wil werken. Met succes. Het heeft bovendien geleid tot een zeer divers personeelsbestand. Er werken nu acht verschillende nationaliteiten. Van Syrische vluchtelingen tot vrouwen uit Polen. “Prachtig,” vind Arjen Nauta, HR-manager. “We zijn echt een afspiegeling van de maatschappij.”

Arjen vertelt dat hij pas geleden gebeld werd door een zestigjarige vrouw die graag bij CoverWorks in Warmond wilde werken, een bedrijf dat net als Perfect Fit Upholsteries in Katwijk onder de CoverWorks Group valt. “Ze vroeg zich af of het een probleem was dat ze al zo oud was,” vertelt Arjen. “Natuurlijk niet, heb ik tegen haar gezegd. We gaan voor kwaliteit van ons werk, niet voor de leeftijd of achtergrond van medewerkers. Ik heb direct een kennismakingsgesprek met haar gepland.”

Opvallend is dat steeds meer mensen met een niet-westerse achtergrond zich melden voor een baan bij CoverWorks, een bedrijf dat gespecialiseerd is in het stofferen van luxe zeiljachten en orthopedische stoelen. “Deze diversiteit is geen bewuste keuze,” legt Arjen uit. “Het is het gevolg van onze onbevooroordeelde manier van kijken naar mensen. Bij ons gaat het om vakmanschap, ongeacht je achtergrond. En als je nog geen ervaring hebt, dan leren we je het vak in de praktijk, bij ons. Iedere nieuwe medewerker koppelen we aan een ervaren collega die hem of haar de fijne kneepjes van het beroep bijbrengt.”

Zelf opleiden

Wat Arjen opvalt is dat collega’s met een niet-Nederlandse achtergrond in het land van herkomst vaak een eigen bedrijfje hebben gehad, een naaiatelier bijvoorbeeld. “Bovendien staat vakmanschap in hun cultuur nog hoog aangeschreven. Die ervaring hebben we nodig. Door ons te starre diplomadenken laten we veel talent onbenut.” Hij vertelt dat hij via een onderaannemer in contact kwam met Walat, een vluchteling uit Syrië. “Die zat stickers te plakken bij de sociale werkplaats, terwijl hij een naaiatelier in Syrië heeft gehad. Wat een miskenning van zijn talent. Walat had een schat aan ervaring en inzicht op het gebied van stoffen en naaitechnieken. Precies wat we nodig hadden. We hebben hem meteen een baan aangeboden en hem vervolgens omgeschoold van kledingmaker tot stoffeerder.”

Werken is een feest

Na het volgen van de inburgeringscursus kreeg hij een verblijfsvergunning. “Een opluchting.” Helaas lukte het niet meteen om werk te vinden. “Ik sprak de taal nog onvoldoende. Bovendien had ik geen netwerk.” Omdat hij nergens aangenomen werd, kreeg Walat een uitkering. Dat vond hij vreselijk. “In mijn cultuur zijn we gewend om te werken voor ons geld. Nu kreeg ik een inkomen terwijl ik niets deed. Ik voelde me er doodongelukkig bij.” Uiteindelijk kwam hij terecht bij de sociale werkplaats. Het werd het plakken van stickers op doosjes en het maken van mondkapjes. “Maar ik was er hartstikke blij mee. Eindelijk deed ik wat voor mijn geld.”

Hij is ontzettend blij dat hij de kans kreeg om als stoffeerder van orthopedische stoelen te kunnen werken. “Hier werken is een feest voor mij.” Als stoffeerder ben je creatief bezig, vertelt hij. “Je kijkt, denkt na, maakt iets – je levert iets tastbaars af. Daar geniet ik van.” Hij vindt het bovendien mooi dat hij iets maakt waar mensen met een beperking werkelijk wat aan hebben. “Je bent nuttig en van waarde voor anderen.”

Zijn ambitie is om uiteindelijk een CNC-machine te kunnen bedienen. “Sinds ik hier werk  is mijn Nederlands al een stuk beter geworden. Uiteindelijk leer je een taal het snelst op de werkvloer. Maar voor zo’n CNC-cursus moet mijn Nederlands echt op een hoger niveau komen, daar ben ik realistisch in.” Hij werkt er hard aan, al was het maar omdat zijn toekomst in Nederland ligt. “Teruggaan naar Syrië is geen optie. Door de bombardementen en de aardbevingen is van de infrastructuur in Syrië niets meer over.” 

Kijk breder

Net als Walat heeft Julia (58) een achtergrond als coupeuse. Ze is geboren in Kaapverdië maar woont al sinds haar vierde in Nederland. Ze deed de opleiding tot coupeuse en werkte daarna lang in een kledingatelier en een bedrijf dat gordijnen maakte. Het stofferen van ortheses vindt ze dankbaar werk. “Ik doe het met liefde. Ik probeer me altijd te verplaatsen in degene voor wie de stoel bedoeld is. Stel je nou voor dat ik in die stoel moet zitten. Zijn de naden wel zacht genoeg? Gaan ze niet knellen of schuren tegen de kleding van de gebruiker? Ik probeer altijd het beste voor de klanten te maken.”

Ze vindt het leuk dat er mensen met verschillende culturele achtergronden bij CoverWorks werken. “Niet alleen maar Nederlanders, dat is fijn. Iedereen is anders – dat maakt de sfeer juist prettig.” Nuray (52) is het met Julia eens. “Eigenlijk merk je de culturele verschillen niet eens. We waarderen elkaar zoals we zijn. Iedereen is anders, maar toch gelijk.”  Vanaf de eerste dag voelde ze zich thuis bij CoverWorks. “Ze kijken naar wat je kunt en wil bereiken, niet waar je vandaan komt of wat je achtergrond is. Ja, ze wisten dat ik jarenlang bij een gordijnatelier had gewerkt, dat werkte mee. Maar ze hadden niet allerlei vooroordelen over mijn achtergrond. Ze zagen mij als Nuray. Dat was fijn.”

Een geluk bij een ongeluk

Garelmine (44) heeft juist geen achtergrond als stoffeerder. Op jonge leeftijd werkte hij als automonteur op Curaçao. Hij trok naar Nederland om zijn kennis te verbreden. “Ik wilde auto’s airbrushen, spuiten, autoschades herstellen, maar ja, ik had een niveau 3-diploma, dat vonden de bedrijven in Nederland dus te laag.” Maar Garelmine is niet iemand die de pakken neer gaat zitten. Via uitzendbureaus werkte hij als bekleder van autostoelen en vrachtwagencabines. “Hoezen over stoelen trekken, vrachtwagencabines leegtrekken en het nieuwe interieur bekleden met leer, leuk werk, totdat mijn laatste werkgever het financieel moeilijk kreeg en mijn contract niet verlengd werd.” Hij werd via het uitzendbureau voorgesteld bij CoverWorks. “Een geluk bij een ongeluk. Ik had ergens midden in de week een sollicitatiegesprek. Ik dacht, nou, ik hoor volgende week wel wat. Maar ik kon meteen al op vrijdag beginnen.”

Garelmine keek de eerste weken zijn ogen uit. “Sommige zaken kwamen we wel bekend voor, maar het meeste werk was totaal nieuw voor me. Vooral het bekleden van panelen met ingewikkelde vormen vond ik lastig. Binnenhoeken, buitenhoeken, ik vond het in het begin echt niet te doen.” Maar dat veranderde. “Ik werd gekoppeld aan een ervaren collega die me vreselijk veel heeft geleerd. Dat is het mooie hier, je leert het vak van collega’s en krijgt ook de ruimte om je eigen manier van werken te ontwikkelen.” Hij begint te grijnzen. “Nu ben ik hier de hoekenspecialist. Het bekleden van scheepspanelen met de meest ingewikkelde patronen, hoeken en bochten is echt mijn ding. Hoe moeilijker, hoe beter. Het is echt leuk om uit te zoeken hoe je de wanden het beste kunt lijmen en het leer op de mooiste manier kunt snijden en bevestigen. En het moet voor mij perfect zijn, weet je. Het komt voor dat ze hier zeggen dat mijn werk uitstekend is, maar dan nog denk ik wel eens: zou het nou nóg beter kunnen?”

Hij vindt het leuk dat er mensen uit verschillende culturen bij CoverWorks werken. “Het maakt hier niet uit waar je vandaan komt en wat je achtergrond is. Dat maakt de sfeer zo goed.” Hij begint te glimlachen. “En we maken hier mooie dingen, daar houd ik van: mooie spullen.” Hij heeft daarbij een liefde voor leer ontwikkeld. “Een prachtige stof. Je kunt er zoveel mee. Thuis maak ik er telefoonhoesje en houders voor portemonnees en betaalpasjes mee – alles handmatig, van het maken van de mal tot het stikwerk. Laatst heb ik zelfs mijn eerste damestasje gemaakt, mooi, maar niet perfect. Ook daarin wil ik mezelf ontwikkelen – blijven leren.” CoverWorks heeft me laatst aangeboden om eens een cursus bij een leerlooierij te volgen. Prachtig. Ik kijk er nu al naar uit.”  

Just do it

Arjen is blij met de verhalen van zijn collega’s. “Ik hoor HR-mensen van andere bedrijven wel eens zeggen dat het ingewikkeld is om te werken met mensen met een andere culturele achtergrond of mensen zonder de juiste opleiding of ervaring. Just do it, zeg ik dan. Denk in oplossingen, niet in problemen. Stop met vooroordelen en dat vreselijke diplomadenken. Open je deuren en heet mensen welkom, ook al hebben ze een achtergrond die niets met jouw bedrijf of producten te maken heeft. Als iemand interesse heeft, kan hij bij ons een dagje meelopen, of twee als ze dat willen. We geven ze dan de kans om kennis te maken met het bedrijf, de sfeer te proeven, de medewerkers te ontmoeten.” Hij veert naar voren en wijst naar de hal waar Julia, Nuray en Walat met elkaar aan het praten zijn. Naast hen stikt een jong Nederlands meisje met geconcentreerde blik het leer van een stoelleuning. “Kijk, het is net alsof je door de binnenstad van Den Haag loopt. Alle culturen bij elkaar en iedereen die zich gewaardeerd voelt. Prachtig, toch?” 

Delen

Terug naar overzicht